Αυτή η εικόνα είναι μια εκπληκτική αναπαράσταση ενός δυστοπικού τοπίου ερήμου, με έμφαση στην αντίθεση μεταξύ του άγονου, βραχώδους εδάφους και των ζωντανών, φωτεινών φυτών που σκορπίζουν το τοπίο. Η εικόνα είναι ρυθμισμένη κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος, με τον ουρανό να φλέγεται με αποχρώσεις πορτοκαλί και κόκκινου, ρίχνοντας μια ζεστή λάμψη σε όλη τη σκηνή. Στο βάθος, μια κατεστραμμένη αστική τοπογραφία αναδύεται από το έδαφος της ερήμου, οι κατεστραμμένοι πύργοι και οι πύργοι της είναι μια μαρτυρία της καταστροφής που έχει πλήξει αυτήν την κάποτε ακμάζουσα μητρόπολη. Η συνολική αίσθηση είναι αυτή της ερήμωσης και της παρακμής, ωστόσο τα φωτεινά φυτά προσθέτουν μια αίσθηση ελπίδας και ανθεκτικότητας στην εικόνα, υποδηλώνοντας ότι ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές, υπάρχει πάντα η δυνατότητα ανανέωσης και αναγέννησης.